Myślę, że możemy nazwać 2022 rokiem budżetowych obiektywów anamorfotycznych. Jest połowa grudnia i nie jestem nawet pewien, czy to ostatni obiektyw, który zobaczymy w tym roku. Porozmawiajmy o brakującym elemencie Sirui do ich pełnoklatkowego zestawu anamorfotycznego Venus, obiektywie 135mm.
To jest najdłuższy obiektyw w zestawie i jest bardzo niewiele rzeczy, które można by nie lubić w teleobiektywach anamorfotycznych. Jedyną rzeczą, która przychodzi mi do głowy, jest to, że waga może sprawić, że obsługa będzie nieco trudniejsza, ale do tego dojdziemy. Podczas gdy reszta zestawu ma ściśnięcie 1,6x, Sirui postanowiło pójść dalej w swoim ostatnim obiektywie i dostarczyć ściśnięcie 1,8x. Oznacza to, że 135mm ma poziome pole widzenia odpowiadające 75mm sferycznemu. To nadal jest trochę węższe niż 100mm z 1,6x, co odpowiada 62,5mm sferycznemu, i naprawdę można poczuć różnicę w bokeh.
Wracając do kwestii wagi dłuższych teleobiektywów, ten waży 1300g, czyli nieco poniżej 3 funtów, i chociaż jest to ciężki obiektyw, jest o 200g lżejszy niż 100mm. Nie będę na to narzekać. Lżejsza konstrukcja w połączeniu z anamorfotyczną stabilizacją Panasonica daje bardzo zadowalające rezultaty nawet podczas trzymania w ręku. Tylko upewnij się, że nie drżysz podczas obsługi. Jest znacznie łatwiejszy w obsłudze niż Vazen 135mm, dzięki różnicy w rozmiarze i wadze.
Nawet wtedy mamy nadal ćwierćcalowy otwór na dole obiektywu do zamocowania podpory obiektywu. Aby przejść do specyfikacji technicznych, obiektyw ma gwinty 82 mm i jest dostępny z różnymi mocowaniami: L, E, RF i Z. Skok ostrości wynosi około 120 stopni, a na obu stronach obiektywu znajdują się oznaczenia w stopach i metrach. Pierścienie ostrości i przysłony są zębate i odpowiadają pozycjom reszty zestawu.
Biorąc pod uwagę, że jest to teleobiektyw Sirui, jestem trochę rozczarowany krótkim zakresem ogniskowania. Chciałbym mieć nad tym znacznie większą kontrolę. Maksymalna przysłona odpowiada reszcie zestawu i wynosi T2.9. Chociaż na szerszym końcu spektrum przy 135 mm, T2.9 jest prawie zbyt trudne do utrzymania ostrości. W moich testach wybierałbym T4, gdy próbuję zwiększyć głębię ostrości o kilka cali. Minimalna odległość ogniskowania wynosi 0,9 metra, czyli nieco poniżej trzech stóp, a zbliżenia twarzy na tej odległości wyglądają dość intensywnie. Uważaj jednak na zmianę współczynnika kompresji. Przy minimalnej odległości ogniskowania zobaczymy dużą zmianę kompresji z wartością 1,67x, podczas gdy najbardziej pożądane 1,8x pojawia się przy nieskończoności.
Rzeczą, na którą będę ciągle zwracać uwagę w tej recenzji, jest bokeh. Uwielbiam, jak te nieostre obszary tworzą unikalną teksturę tła. Zgodnie z tradycją Sirui, obiektyw jest super ostry na swojej płaszczyźnie ostrości, podczas gdy dłuższa ogniskowa niemal odcina obiekt od otoczenia, prowadząc do dramatycznych zbliżeń i marzycielskich, nastrojowych obrazów. Czuję jednak, że bokeh nie jest tak wydłużone, jak bym chciał, na przykład przy 1,8x squeeze. Miałem dużo zabawy filmując rzeczy z dość dużej odległości i nadal uzyskując interesujący efekt wizualny, którego nie mógłbym stworzyć inną ogniskową.
A robienie zdjęć z dłuższym czasem naświetlania zdecydowanie jest przeznaczone do specjalistycznych ujęć. Pomimo długiej ogniskowej, nadal widzimy pewne zniekształcenie poduszkowe w tym obiektywie - ale nie do tego stopnia, by było to niewygodne - i większość czasu, chyba że filmujesz siatkę, nie zauważysz tego. Jeśli chodzi o flary, uważam, że ten 135mm jest najsubtelniejszy z całego zestawu pełnoklatkowego, z nadal silnymi, nasyconymi niebieskimi flarami, ale nie tak przytłaczającymi jak kiedyś. Nawet ogólne rozmycie od dużych jasnych obszarów jest tutaj lepiej kontrolowane.
